Σίκαλη

Εξαιτίας του μεγάλου όγκου και βάθους του ριζικού της συστήματος, η σίκαλη μπορεί να καλλιεργηθεί σε καλά πηλώδη και σε ελαφρά αμμώδη εδάφη. Η σίκαλη μπορεί να αντέξει στην ξηρασία με χαμηλό βαθμό αντίδρασης, καλύτερα από τα άλλα δημητριακά. Η χειμερινή σίκαλη καλλιεργείται συνήθως σε ελαφριά εδάφη, αλλά μπορεί να καλλιεργηθεί σε μεσαίας σύστασης και λεπτόκοκκα είδη εδαφών.

Η σίκαλη χρησιμοποιείται κυρίως για την παρασκευή ψωμιού και ζωοτροφών. Στη Σουηδία παράγεται σχεδόν αποκλειστικά χειμερινή σίκαλη. Η χειμερινή σίκαλη συνήθως καλλιεργείται στο ίδιο σημείο κάθε χρόνο, αλλά έχει εξίσου καλή απόδοση ως προηγούμενη καλλιέργεια. Η χειμερινή σίκαλη είναι πολύ ανταγωνιστική ως προς τα ζιζάνια και για το λόγο αυτό είναι κατάλληλη για εναλλαγή καλλιεργειών με αρκετές χειμερινές καλλιέργειες.

Φυτοπροστασία για τη Σίκαλη

Ο έλεγχος ανάπτυξης σχετίζεται ιδιαίτερα με τη σίκαλη, καθώς πολλές από τις ποικιλίες έχουν πολύ μακριά στελέχη. Ο έλεγχος ανάπτυξης περιορίζει το μήκος του στελέχους, καθιστώντας το ισχυρότερο. Έτσι το φυτό αναπτύσσει μεγαλύτερο ριζικό σύστημα, γεγονός που διευκολύνει την πρόσληψη νερού και θρεπτικών συστατικών και βοηθά το φυτό να στέκεται πιο σταθερά στο έδαφος.

Η σίκαλη αποτελεί μια σχετικά υγιή καλλιέργεια, η οποία δέχεται λιγότερο συχνά επίθεση από τις συνήθεις ασθένειες των σιτηρών.

Οι πιο συχνές προσβολές από μύκητες είναι οι εξής:

  • Μούχλα του χιονιού
  • Κερκοσπορίωση
  • Μύκητες φυλλώματος
  • Ερυσίβη της σίκαλης

Η ερυσίβη της σίκαλης είναι χειρότερη κάποιες χρονιές συγκριτικά με άλλες. Δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί χημικός έλεγχος. Υπάρχουν ωστόσο ορισμένες προσεγγίσεις που μπορούν να την περιορίσουν. Για παράδειγμα, η καλλιέργεια υβριδικής σίκαλης, η οποία έχει μικρότερες πιθανότητες να προσβληθεί, η μη καταπόνηση της σίκαλης κατά την περίοδο της ανθοφορίας και το να ξεπεραστεί η ασθένεια το γρηγορότερο δυνατόν.

Επάνω